2015-2017 arası eser kalmayan büyüklüğümüzü tekrardan iliklerime kadar hissettiğim mücadele.
488
oradaydım. az önce aklıma gelince görüntülerini tekrar izlediğim mücadele. başlığı da görünce yazayım dedim.
2 yıllık aradan sonra şampiyonluğa en çok yaklaştığımız maç oldu. o sezon biz, fb, bjk ve başakşehir aynı anda potadaydık. o kadro da beşiktaş'ın son yıllardaki en güçlü kadrosuydu. negredo ve babel'in kaçıdığı çok net pozisyonlar hala aklımda. kendi adıma 90 dk bağırıp ıslık çalmıştım.
şampiyonluğa yürüyen galatasaray'ın tadı bir başka oluyor. nisan sonu mayıs başı, ligin bitimine 5-6 hafta kala ilkbaharla gelen ve sadece galatasaraylıların hissedebileceği o şampiyonluk havası, kokusu bir defa düştü mü gerisi geliyor. çok şükür o havaya girdikten sonra bugüne kadar hiç kaybetmedik bundan sonra da etmeyelim.
489
galatasaray’ın winnerlığının genetik kodlarında olduğunu kanıtladığı maç. durduk yerde kazanmıştık. kazanamasak kimse şaşırmazdı öyle bir maçtı. bir ölüm kalım maçı varsa galatasaray onu mutlaka kazanır. fenerbahçe’den farkı da budur.
490
beşiktaşlıların , galatasaray maçlarını ligin 2. yarısında alisamiyen'de oynuyoruz diye ağlamalarına neden olan maç olabilir. yanılmıyorsam son 3 sezondur beşiktaş kendi evinde oynuyor maçları, ne değişti acaba?