258
bu 20 yıllık mevzuyu iki bölüme ayırmak gerekir.
2000-2010 yılları arasındaki birinci bölüm galatasaray'ın dağılmış uefa kadrosu sonucu düşüş trendine girmesi, fenerin yükseliş döneminde olması ve tarihinin en parlak dönemini geçirmesi, yeni stadyumdan dolayı oluşan boğucu atmosfer ve hakemlerin iğrenç artniyeti ile bu yıllar tam bir hezimet şeklinde geçti. başabaş gittiği halde 1-0, 2-1 gibi skorlarla yenildiğimiz maçlar da oldu ama bu on yılda yapılan maçlar ağır bir hezimet, korkak futbol, ayakların düğümlenmesi şeklinde berbat geçti. 6-0, 4-0, 4-1,3-1 gibi skorlar aldık ve bu maçlarda varlık bile gösteremedik. bu travmanın büyümesine sebep oldu.
2011'de ise işler değişti. bundan sonraki maçlarda yaşanan abuk subuk talihsizlikler uzun süre galibiyetimiz önünde engel oldu. sonraki on sene beraberlikler ve galibiyetler dönemi oldu. hagi'nin berbat geçen yarım sezonluk döneminde yaptığı tek iyi iş belki de ilk kadıköy maçında efsane futbol oynatmasıydı. tarihin en kötü ve kimyasız galatasaray'ı, kesin yenilecek gözüyle bakılan maçta fenerbahçe'ye kök söktürdü. fener bireysel çabayla totosunu kurtardı. o maçı izlediğimiz arkadaş grubunda galatasaraylılar dahil herkes fenerbahçe galibiyetine büyük paralar yatırmıştı. öyle bir maçtı. zaman geçtikçe kadıköy'de işler daha iyiye gitmeye başladı. 2012'deki ilk kadıköy maçında yine sahaya facia bir özgüvensiz halde çıktık. sezonun en iyi takımı olmamıza rağmen 20 dakikada 2-0 geriye düştük ve aha fark geliyor derken baroni'nin 3. golü kaçırması, arkasından sir aykut ferguson'un takımı bir anda geriye çekmesi ile 2-2'yi yakalayıp malum baros'un efsane pozisyonunda yıllar sonra gelecek galibiyeti kaçırmıştık. peşinden gelen 0-0 beraberlik ile kadıköy fobisi yerini kadıköy kutlamalarına bıraktı. 2013'te şampiyon olarak gittiğimiz deplasmanda asılmadık. 1-0 öne geçmemize rağmen eboue'nin kendini salmasıyla goller yedik ve yenildik. sonraki sezon salakça bir pozisyon nedeniyle kalede de muslera yokken 2-0 yenildik. 2015'te kuyt'ın mucizevi golü ile 1-0 yenildik. öyle bir vuruştu ki yapay zeka hesap yapıp vursa topa o hızı, o açıyı, o noktayı tutturamaz.o maçta burak'ın malum havada asılı kalıp yön değiştiren aşırtma vuruşu vardı. sonraki sezonlar olcan'ın karambolde attığı kafayla beraberlik, van persie'nin yerdeyken gol atması gibi bir tuhaflık, maicon'un frikiğinin son dakikada direkten dönmesi, tolga ciğerci'nin yine son pozisyonda önündeki topa vurmayı becerememesi, faulle gol atıp son bir sene daha kazanmamıza 2019'da engel olmaları derken yıl oldu 2020 ve sonrası malum.
anlattığım gibi 2000-2010 arası korkunç maçlar yaşadık ama 2010'dan sonraki maçlar yaşadığımız bahtsız saçmalıklara rağmen gayet iyi geçti.
2000-2010 yılları arasındaki birinci bölüm galatasaray'ın dağılmış uefa kadrosu sonucu düşüş trendine girmesi, fenerin yükseliş döneminde olması ve tarihinin en parlak dönemini geçirmesi, yeni stadyumdan dolayı oluşan boğucu atmosfer ve hakemlerin iğrenç artniyeti ile bu yıllar tam bir hezimet şeklinde geçti. başabaş gittiği halde 1-0, 2-1 gibi skorlarla yenildiğimiz maçlar da oldu ama bu on yılda yapılan maçlar ağır bir hezimet, korkak futbol, ayakların düğümlenmesi şeklinde berbat geçti. 6-0, 4-0, 4-1,3-1 gibi skorlar aldık ve bu maçlarda varlık bile gösteremedik. bu travmanın büyümesine sebep oldu.
2011'de ise işler değişti. bundan sonraki maçlarda yaşanan abuk subuk talihsizlikler uzun süre galibiyetimiz önünde engel oldu. sonraki on sene beraberlikler ve galibiyetler dönemi oldu. hagi'nin berbat geçen yarım sezonluk döneminde yaptığı tek iyi iş belki de ilk kadıköy maçında efsane futbol oynatmasıydı. tarihin en kötü ve kimyasız galatasaray'ı, kesin yenilecek gözüyle bakılan maçta fenerbahçe'ye kök söktürdü. fener bireysel çabayla totosunu kurtardı. o maçı izlediğimiz arkadaş grubunda galatasaraylılar dahil herkes fenerbahçe galibiyetine büyük paralar yatırmıştı. öyle bir maçtı. zaman geçtikçe kadıköy'de işler daha iyiye gitmeye başladı. 2012'deki ilk kadıköy maçında yine sahaya facia bir özgüvensiz halde çıktık. sezonun en iyi takımı olmamıza rağmen 20 dakikada 2-0 geriye düştük ve aha fark geliyor derken baroni'nin 3. golü kaçırması, arkasından sir aykut ferguson'un takımı bir anda geriye çekmesi ile 2-2'yi yakalayıp malum baros'un efsane pozisyonunda yıllar sonra gelecek galibiyeti kaçırmıştık. peşinden gelen 0-0 beraberlik ile kadıköy fobisi yerini kadıköy kutlamalarına bıraktı. 2013'te şampiyon olarak gittiğimiz deplasmanda asılmadık. 1-0 öne geçmemize rağmen eboue'nin kendini salmasıyla goller yedik ve yenildik. sonraki sezon salakça bir pozisyon nedeniyle kalede de muslera yokken 2-0 yenildik. 2015'te kuyt'ın mucizevi golü ile 1-0 yenildik. öyle bir vuruştu ki yapay zeka hesap yapıp vursa topa o hızı, o açıyı, o noktayı tutturamaz.o maçta burak'ın malum havada asılı kalıp yön değiştiren aşırtma vuruşu vardı. sonraki sezonlar olcan'ın karambolde attığı kafayla beraberlik, van persie'nin yerdeyken gol atması gibi bir tuhaflık, maicon'un frikiğinin son dakikada direkten dönmesi, tolga ciğerci'nin yine son pozisyonda önündeki topa vurmayı becerememesi, faulle gol atıp son bir sene daha kazanmamıza 2019'da engel olmaları derken yıl oldu 2020 ve sonrası malum.
anlattığım gibi 2000-2010 arası korkunç maçlar yaşadık ama 2010'dan sonraki maçlar yaşadığımız bahtsız saçmalıklara rağmen gayet iyi geçti.
